امید
سلام
روزها دارن به سرعت برق میایند و میرند و میگذرند و ما هر روز در تلاش و برای نزدیک شدن به هدفهامون صبح را با امید به شب و روز را با امید به آینده به روز بعد میسپاریم.
اگر امید و هدف نبود زندگی هم نبود.
مدتهاست که نیمتونم بیام و سری به وبلاگ پسرم بزنم و خاطراتش را براش ثبت کنم.....
نمیتونم بیام و پیغامهای دوستانم را بخونم و باهاشون هم صحبت بشم.....
نمیتونم به دوستانم سر بزنم و خاطرات قشنگشون را بخونم و عکسهای زیبای دوستان کوچولوم را ببینم....
زندگی داره با سرعت جلو میره و اینقدر شتابان حرکت میکنه که گاهی من ازش جا میمونم.....
عمرمون داره با این سرعت میگذره......
امیدوارم این تنها پستی باشه که نه خاطره است ....نه عکسی...و نه جلوه ای زیبا...به همین سادگی
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی